24 Mar Σκέψεις δηλητήριο
«Η ζωή δεν είναι τόσο σοβαρή όσο ο νους μου τη φτιάχνει να είναι», Έκχαρτ Τόλλε (1948- ), Συγγραφέας.
Χανόμαστε στις σκέψεις μας. Όλοι μας. Σε σκέψεις με αγωνία, με ένταση, με ροπή τις πιο πολλές φορές προς το κακό. Σίγουρα δεν ζούμε και στον πιο ασφαλή και προβλέψιμο κόσμο. Και σίγουρα τα προβλήματα της καθημερινότητας μας πνίγουν, μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Εμείς αναφερόμαστε σε εμμονικέςσκέψεις, σε σκέψεις που, τις περισσότερες φορές στερούνται λογικής. Σε σκέψεις που μας κάνουν να γινόμαστε οι καλύτεροι σεναριογράφοι κακών μαντάτων και φρικτών καταστάσεων. Σε σκέψεις όπου το μυαλό μας «κολλάει» και δεν λέει με τίποτα να ξεκολλήσει, παρ’όλο που τα μάτια μας μάς λένε κάτι άλλο όταν αντικρίζουν την πραγματικότητα.
Κι όλο αυτό γιατί μας αμφισβητούμε. Δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Και φυσικά δεν πιστεύουμε σε τίποτα καλό. Το καλό χάνεται σε μια φαντασίωση όπου το δυσάρεστο, ο πόνος, η αρρώστια, τα κακά μαντάτα επικρατούν και μας αποσυντονίζουν.
Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, όπως την αποκαλούν οι ειδικοί της ψυχικής υγείας, έχει γίνει πλέον μια από τις μάστιγες της εποχής μας. Μαζί με την κατάθλιψη και τις κρίσεις άγχους, είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους μας επισκέπτονται οι συνάνθρωποι μας. Και δεν είναι καθόλου απορίας άξιο. Γιατί ζούμε σε μια εποχή αρνητισμού κι έλλειψης πνευματικότητας. Και με την τελευταία έννοια, δεν εννοώ απαραίτητα την πίστη μας στο Θεό. Εννοώ μια στάση ζωής που να εμφορείται από βαθύ σεβασμό και εκτίμηση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό δυστυχώς έχει χαθεί. Η οικονομική ανασφάλεια έφερε στην επιφάνεια την αγριότητα μας. Την κακία και τον φθόνο μας. Την ψυχική μας ατέλεια, την οποία αμέσως προβάλλουμε στο περιβάλλον μας. Κι έτσι δημιουργούμε ένα διωκτικό περιβάλλον, ένα περιβάλλον που αφ’ενός μας τρομάζει με τις πιο απίστευτες απιθανότητες κι αφ’ετέρου, μας κάνει να μετατρέπουμε τον φόβο σε οργή προς πάσα κατεύθυνση. Άρα, τα φοβισμένα κομμάτια μας μεταμορφώνονται στο χειρότερο μας εαυτό.
Η ζωή είναι ωστόσο πολύ πιο απλή. Και σίγουρα μπορεί να γίνει πιο όμορφη, πιο ικανοποιητική, αν μπορέσουμε να απλοποιήσουμε τους φόβους μας, αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, αν πιστέψουμε στις όμορφες ψυχικές μας δυνάμεις. Αν, εν ολίγοις, πιστέψουμε στο Καλό μέσα μας. Και ξέρετε τι πιστεύω και τι έχω διαπιστώσει στα χρόνια που βρίσκομαι σε τούτη τη γη; Ότι είναι πολύ πιο απλό να είσαι καλός. Να κάνεις το καλό. Να προσφέρεις με την καρδιά σου. Να χαμογελάς απλόχερα και να αγκαλιάζεις γενναιόδωρα. Όποτε το κάνω, ακόμα κι όταν είμαι «στις μαύρες μου», νιώθω αυτόματα καλύτερα. Γιατί απλοποιώ τη ζωή. Αποφεύγω να χαθώ σε ένα διωκτικό περιβάλλον ενώ συνάμα, δημιουργώ ένα χώρο κοινό και συνανθρώπινο. Συγκατασκευάζω μια όμορφη πραγματικότητα με τον διπλανό μου. Κι έτσι κατανοώ ότι η ζωή είναι απλούστερη από όσο ο φοβικός νους μου τη φτιάχνει να είναι…