26 Apr Ο Σταυρός που κουβαλάμε … και οι Σταυροί των άλλων
Κάποτε, κάπου – η μνήμη μας σε λεπτομέρειες μας απατά – διαβάσαμε την παρακάτω ιστορία που αγαπάμε πολύ.
Ένας άνθρωπος κουβαλούσε τον σταυρό του, το φορτίο του οποίου τον βασάνιζε πολύ. Κάποια στιγμή, για καλή του τύχη, συναντά έναν άγιο, από τον οποίο ζητά μια χάρη.
– Δεν αντέχω άλλο αυτό τον σταυρό! Είναι τεράστιος και δυσβάσταχτος. Σε παρακαλώ, κάνε κάτι να με βοηθήσεις να τον αλλάξω.
– Εντάξει. Βάλε το σταυρό σου σε αυτή την πόρτα κι έλα από εδώ να διαλέξεις μόνος σου έναν άλλο, του λέει ο άγιος.
Ανακουφισμένος ο άνθρωπος, μπαίνει στο ίδιο δωμάτιο από την άλλη πόρτα. Τότε αντικρίζει μπροστά του ένα θέαμα που τον τρόμαξε. Τεράστιοι σταυροί, ως το ταβάνι ψηλοί γέμιζαν το χώρο. Άλλοι παραδίπλα λίγο πιο μικροί, αλλά και πάλι αρκετά ογκώδεις για τις … πλάτες του ανθρώπου. Ξάφνου το βλέμμα του πέφτει σε ένα πολύ μικρό σταυρουδάκι. Περιχαρής αναφωνεί:
– Να ορίστε, αυτό το σταυρουδάκι θέλω!
– Μα, του λέει ο άγιος, αυτός είναι ο Σταυρός που μόλις άφησες…
Πολλές φορές μέσα στην καθημερινότητα γκρινιάζουμε. Όλα μας φταίνε. Η δουλειά μας, ο εργοδότης μας, οι πελάτες, οι γείτονες, το σύμπαν που δεν μας κατανοεί. Και τότε ακούμε κάτι άλλο, ίσως την ιστορία ενός φίλου μας, ίσως τις ειδήσεις της καθημερινότητας. Κι αυτό που ακούμε μας τρομάζει γιατί πρόκειται για κάτι που συγκλονίζει την ψυχή μας και μας φαίνεται τεράστιο. Κι όμως κάποιος διπλανός μας αναγκάζεται να σηκώσει έναν τέτοιο σταυρό.
Εμείς ως ψυχοθεραπευτές ακούμε πολλές τέτοιες ιστορίες. Και για να μπορέσουν οι θεραπευόμενοι να έχουν ένα ρεαλιστικό μέτρο σύγκρισης των εκάστοτε προβλημάτων τους, αλλά και να μάθουν να μπαίνουν συγκινησιακά ο ένας στη θέση του άλλου, δημιουργούμε θεραπευτικές ομάδες, οι οποίες, μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και νοιαξίματος, επιτρέπουν στα μέλη να εξερευνήσουν τη ζωή τους και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Βλέπετε, όταν οι άνθρωποι πονάμε, κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Δεν θέλουμε να ακούμε κανένα, δε θέλουμε να βοηθήσουμε κανένα, ίσως γιατί έχουμε βοηθήσει αρκετά ή γιατί μας έχουν πονέσει πολύ μέσα από συμπεριφορές ματαίωσης, απόρριψης κι αμφισβήτησης. Εν ολίγοις, δε θέλουμε να ακούσουμε το σταυρό των άλλων. Και νομίζουμε ότι ακούγοντας τον, τον κουβαλάμε κιόλας. Στην ψυχοθεραπεία ομάδας, τα άτομα μαθαίνουν να μοιράζονται χωρίς να κουβαλάνε. Μαθαίνουν ότι ίσως σε κάποια θέματα υπερβάλλουν, ενώ σε κάποια άλλα η δύναμη τους για να κουβαλήσουν το σταυρό τους είναι τεράστια. Μαθαίνουν να ακούν τον άλλον κι έτσι να σπάνε το κέλυφος του εγωισμού τους, ωριμάζοντας μέσα από αυτό. Μαθαίνουν ότι υπάρχει δύναμη μέσα μας σε πολλά ζητήματα που όλοι μας το πιο πιθανό κάποτε να αντιμετωπίσουμε. Μαθαίνουν να αγαπούν, να μοιράζονται, να οριοθετούνται, να αφουγκράζονται, να καταλαβαίνουν τους πανανθρώπινους Σταυρούς.
Έτσι εξελισσόμαστε. Μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους, οι οποίοι με τον τρόπο τους μας σπρώχνουν να δούμε τις αλήθειες μας. Ακόμα κι αυτοί που θεωρούμε ότι είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας μπορούν να αποτελέσουν ένα σπουδαίο σχολείο. Ας μην ξεχνάμε μόνο να ακούμε τον διπλανό μας, χωρίς φυσικά να αγνοούμε τις ανάγκες του εαυτού μας. Αυτός ίσως να είναι και ο μόνος τρόπος για να γιατρευτεί ουσιαστικά ο πάσχων από έλλειψη αγάπης κόσμος μας.