Το κυνήγι της ευτυχίας

Το κυνήγι της ευτυχίας

«Πότε πότε είναι καλό να κάνουμε ένα διάλειμμα στην καταδίωξη της ευτυχίας και απλά να είμαστε ευτυχισμένοι», Γκιγιώμ Απολλιναίρ (1880-1918), Γάλλος ποιητής και συγγραφέας.

Η ευτυχία ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα, το οποίο νιώθουμε να ξεγλιστράει από τα χέρια μας όσο περισσότερο εμείς προσπαθούμε να το κρατήσουμε σφιχτά. Κι αυτό συμβαίνει γιατί το να πιέσουμε τον εαυτό μας να νιώσει ευτυχής – ακόμα κι αν έχουμε όλα τα εχέγγυα για να νιώθουμε έτσι – να παραβιάσουμε δηλαδή τους συναισθηματικούς ρυθμούς μας γιατί «θα έπρεπε» να νιώθουμε ευτυχισμένοι, είναι μια προσπάθεια καταδικασμένη στην αποτυχία.

Ακριβώς γιατί στην ευτυχία δεν υπάρχει «θα έπρεπε». Το «θα έπρεπε» παραπέμπει στην ενοχή και όπως ο νοήμων αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί, ενοχή κι ευτυχία δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Η ευτυχία δεν υπάρχει ψυχαναγκαστικά, αλλά είναι απόρροια του να μπορούμε να αφηνόμαστε στη στιγμή. Την παρούσα στιγμή. Όχι αυτή που μόλις πέρασε, ούτε αυτή που οσονούπω φθάνει. Να μπορούμε να αδειάζουμε το μυαλό μας από όλες τις δυσάρεστες, τιμωρητικές, ψυχαναγκαστικές σκέψεις και να μπορούμε απλά να απολαύσουμε ό,τι αγαπάμε. Αυτό μπορεί να είναι μια βόλτα στη θάλασσα ακούγοντας απλά το κύμα. Μπορεί να είναι να ακούμε δυνατά το αγαπημένο μας τραγούδι. Μπορεί να είναι να γελάμε δυνατά με τους αγαπημένους μας γύρω μας. Το σίγουρο είναι ότι η ευτυχία απαιτεί την καταπολέμηση μιας βαθιάς ενοχής που λέει ότι αν χαρώ τώρα, ίσως να μου βγει σε κακό.   Ή εφόσον οι άλλοι είναι δυστυχισμένοι, έχω εγώ το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος; Μήπως είμαι απλά εγωιστής; Ε λοιπόν όχι. Το δικαίωμα μας στην ευτυχία είναι μια αναφαίρετη προϋπόθεση της ύπαρξης μας. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος ξέρει να αγαπά, να φροντίζει, να είναι δοτικός, να προσφέρει απλόχερα τη χαρά της καρδιάς του στους γύρω του. Αλλά ταυτόχρονα και κυρίως ξέρει να αγαπά και να φροντίζει τον εαυτό του, να αναγνωρίζει τις ανάγκες του, να ξέρει τα όρια του εαυτού του και να μην εξαρτά την ευτυχία του από τις γνώμες και τα συναισθήματα των άλλων. Γιατί αυτά είναι άστατα, πρόσκαιρα και, τις περισσότερες φορές, ανούσια…

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει τα πάντα με αγάπη και νιώθει δημιουργικός ακόμα κι αν κάνει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο κάθε φορά. Αγκαλιάζει τις προκλήσεις, μαθαίνει από τα λάθη του και δεν αναβάλλει τα πράγματα που αγαπά. Κι αν νιώθετε τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ότι μάλλον πολλά απαιτούνται για να είναι κανείς ευτυχισμένος, σας λέμε ότι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι και το σκαμπανέβασμα και η μελαγχολία. Οπότε αν δεν τα καταφέρνετε συνέχεια να είστε ευτυχισμένοι, μην αποθαρρύνεστε. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Απλά μιλάμε για τη διεκδίκηση της ευτυχίας ως δικαίωμα κι ως ψυχική λειτουργία αναγκαία για να ζούμε μια ζωή γεμάτη νόημα, μια ζωή που θα μας κάνει να πούμε τη στιγμή που θα «φύγουμε» από αυτόν τον κόσμο ότι ζήσαμε με πληρότητα, ότι αδράξαμε τη μέρα κι ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να έχουμε να μετανιώσουμε.

Ας ευτυχήσουμε χωρίς ενοχές και δισταγμούς λοιπόν… Η ευτυχία είναι μεταδοτική, είναι αναγκαία, είναι μια κατάσταση αγάπης προς τον εαυτόν και τον πλησίον. Κι όπως θαυμάσια το έχει θέσει ο Άλμπερτ Σβάιτσερ: «Η ευτυχία είναι το μοναδικό πράγμα που πολλαπλασιάζεται, όταν διαιρείται».