Όταν τα φώτα θα ….σβήσουν

Όταν τα φώτα θα ….σβήσουν

«Η ζωή έτσι κι αλλιώς συνεχίζεται χωρίς να σκοντάφτει στη δική μας μελαγχολία» Freddie Mercury (1946-1991), Βρετανός τραγουδιστής.

Συχνά πυκνά σκέφτομαι εδώ και χρόνια ότι όταν κλείσουμε τα μάτια μας και αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, η ζωή θα συνεχιστεί κανονικότατα, η γη θα συνεχίσει να γυρίζει γύρω από τον άξονά της, οι αγαπημένοι μας, ίσως με κάποια δυσκολία στην αρχή, θα βρούνε τα πατήματα τους χωρίς εμάς. Αυτό ίσως να είναι και το πιο όμορφο κομμάτι της. Ότι απλά συνεχίζεται και χωρίς εμάς.

Το θέμα είναι εμείς να το καταλάβουμε. Χαμένοι στον πληγωμένο ναρκισσισμό μας, θεωρούμε ότι οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνεργάτες μας δεν θα αντέξουν την απώλεια μας. Ότι θα διαλυθούν, θα πεθάνουν, θα χαθούν μαζί μας. Και αν αυτό είναι αληθές για κάποιους πολύ κοντινούς μας, πιστέψτε με όταν σας λέω ότι όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι θα είναι, μετά από ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, μια χαρά! Και αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε. Γιατί το πληγωμένο παιδί μέσα μας ευελπιστεί να τιμωρήσει τους άλλους με τον πόνο του. Νομίζει ότι αν πληγωθεί, τραυματιστεί, πεθάνει, τότε όλοι θα τρέξουν πίσω του, θα γεμίσουν ενοχές για το κακό που του έκαναν, θα οικτίρουν τους εαυτούς τους και θα διαλυθούν από τη θλίψη. Δεν θα γίνει όμως έτσι. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παιδική φαντασίωση εξουσίας, μια ανάγκη να στρέψουμε τα φώτα πάνω μας, να πάρουμε την προσοχή που είτε μας στερήθηκε στην παιδική μας ηλικία είτε μας δόθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό που μετά η απαίτηση μας για αυτήν παντού και πάντοτε καταντά επώδυνη όταν δεν πληρωθεί. Πλησιάζουμε, βλέπετε, τον άλλον με αυτή την προσδοκία. Να μας σώσει ψυχικά από κάθε στέρηση, να μας γεμίσει κάθε κενό, να ξεδιψάσει κάθε άνυδρη έρημο μέσα μας. Αυτό είναι το ανθρώπινο δράμα. Η ατελεύτητη αναμονή μιας πλήρωσης που όμως ποτέ δεν έρχεται. Ένα υπαρξιακό κενό που όμως εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να γεμίσουμε. Επ’ ουδενί οι άλλοι.

Και να σας πω και κάτι ακόμα. Αυτό ακριβώς είναι το θαύμα της ζωής. Η συνέχεια της παρ’όλες τις αντιξοότητες, τους εγωισμούς, τους φόβους και τη θλίψη μας. Κι όσο κι αν πονάει τον αμετάκλητο και ανόητο εγωισμό μας και προσβάλλει την περιορισμένη μας ανθρώπινη διάνοια το γεγονός της φθοράς μας και της περατότητάς μας, θα πρέπει λίγο-λίγο να αποδεχτούμε με ταπεινότητα και χαρμολύπη ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι έχουμε μια απαρέγκλιτη ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας. Να αρχίσουμε να ζούμε την κάθε στιγμή και να καταπολεμήσουμε την υπνοβασία μας. Γιατί ζούμε σαν υπνοβάτες αφήνοντας τον χρόνο να κυλάει χωρίς να τον βιώνουμε. Και όταν ξαφνικά περάσει από τη ζωή μας και το παρελθόν γίνει μεγαλύτερο από την προοπτική του μέλλοντος, τότε μελαγχολούμε, σκοντάφτουμε και για ελάχιστες στιγμές ξυπνάμε πριν υπνοβατήσουμε ξανά. Οπότε, ξυπνήστε! Η ζωή συνεχίζεται. Μόνο η δική μας τελειώνει…