07 Dec Ο χρυσός δρόμος προς το ασυνείδητο μας…
«Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο συνειδητό, αυτό θα κατευθύνει τη ζωή σου και εσύ θα το αποκαλείς πεπρωμένο», Carl Jung (1875-1961), Ελβετός ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής.
Στην ψυχοθεραπευτική μας πρακτική, ακούμε πολύ συχνά ανθρώπους να μας λένε ότι το παρελθόν είναι παρελθόν, ότι δεν έχει κανένα νόημα να το αγγίξουμε, ότι πρέπει να κοιτάμε μόνο στο τώρα ή στο μέλλον για να μπορούμε να προχωράμε. Εννοείται ότι εμείς ως ψυχοθεραπευτές στοχεύουμε στο να μπορεί ο άνθρωπος να ζει τη ζωή του στο παρόν με πληρότητα, ωστόσο οι σκιές του παρελθόντος δεν φωτίζονται από μόνες τους. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια από τον καθένα μας για να κατανοήσουμε τις βαριές αλυσίδες που μας κρατάνε πίσω.
Αυτές οι βαριές αλυσίδες παίρνουν πολλαπλές μορφές. Για παράδειγμα πολλοί από εμάς νιώθουμε την ανάγκη να προστατεύσουμε τους οικείους μας ακόμα κι αν έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι δεν μας φέρθηκαν όπως θα έπρεπε. Έτσι δεν μιλάμε για αυτά που μας πόνεσαν, αλλά, τουναντίον, τα κρύβουμε επιμελώς κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι αλυσίδες μας μπορεί να είναι ένα τραύμα που μας έχει στιγματίσει και που εμείς αρνούμαστε την επιρροή του. Μπορεί να είναι μια απώλεια, μια κακοποιητική πράξη που να έχουμε βιώσει, λεκτική ή ψυχολογική βία που να έχουμε δεχτεί, παραμέληση ή υποτίμηση από τους δικούς μας ανθρώπους.
Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα βιώματα χαράζουν βαθιά την ανθρώπινη ψυχή και τις περισσότερες φορές δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Το ουσιαστικότερο όλων ωστόσο είναι να καταλάβουμε πώς όλα αυτά που έχουμε ζήσει από μικροί, καλά και κακά, επηρεάζουν το εδώ και τώρα, τις σχέσεις μας με τον/τη σύντροφο μας, με τα παιδιά μας, με τον εαυτό μας. Καθορίζουν τη ματιά μας στη ζωή, μας κάνουν υπερβολικά σκληρούς ή υπερβολικά επιτρεπτικούς, υπερβολικά φοβισμένους ή υπερβολικά απρόσεκτους και εν πάση περιπτώσει μας καθηλώνουν χωρίς δυστυχώς να το καταλαβαίνουμε.
Ώσπου μια μέρα κάτι ξεσπάει μέσα μας. Μια κρίση πανικού, ένα ανεξήγητο άγχος, μια βαθιά μελαγχολία. Και τότε καταλαβαίνουμε ότι τα ψέματα που λέγαμε στον εαυτό μας τόσα χρόνια χάνουν τη δύναμη τους και εμείς πλέον αναγκαζόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας τίμια στον καθρέπτη για να αντικρίσουμε την αλήθεια και να κάνουμε τις αλλαγές.
Και η μόνη λύση αποδεικνύεται ξανά και ξανά να είναι το σπάσιμο των αλυσίδων. Παραφράζοντας τον Κάλβο, χρειάζεται τόλμη για να κατακτήσουμε την ελευθερία της ψυχής μας. Αλλιώς το μόνο σίγουρο είναι ότι το παρελθόν μας θα γίνεται ξανά και ξανά το μέλλον μας. Κι εμείς θα ζούμε μισοί μέσα σε αυτό…