25 Apr Μια καρδιά ηφαίστειο
«Αν η καρδιά σου είναι ηφαίστειο, πως περιμένεις λουλούδια να ανθίσουν;»
Khalil Gibran.
Ο θυμός στις μέρες μας έχει καταντήσει μάστιγα. Έχει αναχθεί πλέον σε ψυχοπαθολογικό φαινόμενο που φέρνει στην επιφάνεια ό, τι πιο άγριο και κακό κρύβουμε μέσα μας. Η οικονομική κρίση έχει παίξει βέβαια το ρόλο της καθώς μέσα στην απόγνωση του ο άνθρωπος ξεσπά τον πόνο του μέσα από νεύρα. Δε θα δικαιολογήσουμε όμως αποκλειστικά και μόνο με την περιρρέουσα κατάσταση ένα τόσο βαθύ και πολύπλοκο φαινόμενο καθώς το τι συμβαίνει γύρω μας πολλές φορές αποτελεί αφορμή για να ξεσπάσει ένας θυμός που είναι εκεί κι απλά περιμένει να βγει.
Στην ψυχοθεραπεία έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ανθρώπους που δυστυχώς έχουν πονέσει πολύ και ειδικά σαν παιδιά. Γιατί από εκεί ξεκινούν τα περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα. Γονείς που κρίνουν, επικρίνουν και κατακρίνουν, με το δάχτυλο τεντωμένο και τη δική τους καρδιά εξίσου πληγωμένη καθώς κάποτε υπέστησαν τα ίδια από τους δικούς τους γονείς. Πολλές φορές, μάλιστα, όλη η λεκτική και ψυχολογική βία βρίσκει την κορύφωση της στη σωματική. Ένας φαύλος κύκλος πόνου και παιδικών ματιών που απλά αναρωτιούνται τι λάθος έκαναν. Μόνο που όταν αυτά τα παιδικά μάτια μεγαλώσουν, «ξεχνάνε» τι έζησαν και απλά πράττουν αυτά που διδάχθηκαν. Έτσι είναι. Οι πράξεις μας διδάσκουν και όχι τα λόγια. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να πάρουμε την απόφαση και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και αν χρειαστεί, να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια από ειδικό για να κάνουμε τις αλλαγές μας. Άλλωστε είναι καιρός πια τα παιδικά μάτια να αρχίσουν να χαμογελούν και να απολαύσουν αυτό που τους αξίζει: αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση.