Η τέχνη του να ζεις την κάθε μέρα

Η τέχνη του να ζεις την κάθε μέρα

«Το να επηρεάσεις την ποιότητα της ημέρας, αυτή είναι η υψίστη των τεχνών» Henry David Thoreau (1817-1862), Συγγραφέας και Φιλόσοφος

Έχουμε αναρωτηθεί καθημερινά πώς ξυπνάμε; Τι σκέψεις τριγυρνάνε με το που ανοίγουμε τα μάτια μας στο μυαλό μας, ποιες λέξεις «ξεστομίζει» το στόμα μας, με τι βλέμμα αντικρίζουμε τον κόσμο γύρω μας; Αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, συνήθως το ξύπνημα μας δεν περιλαμβάνει τα καλύτερα δυνατά συναισθήματα ή τις πιο όμορφες σκέψεις. Δεν συζητάμε για τις πράξεις. Αυτές καθορίζονται από τα προαναφερθέντα. Ανάλογα φυσικά με τα εκάστοτε προβλήματα στη ζωή μας, χρωματίζονται οι σκέψεις, επηρεάζονται τα συναισθήματα μας. Ξεχνάμε ωστόσο ότι δεν είναι μόνο κακά τα πράγματα που μας συμβαίνουν. Υπάρχουν και τα καλά. Απλά εμείς πολλές φορές δυστυχώς δεν τα συνειδητοποιούμε. Γιατί μας συμβαίνει λοιπόν αυτό;

Στην ανθρώπινη φύση χρειάζεται πολλή παραπάνω ενέργεια για να δημιουργήσεις παρά για να καταστρέψεις. Σκεφτείτε αυτή την απλή αλήθεια. Πόσο παραπάνω έργο και κόπος χρειάζεται για να παραχθεί ένα αεροπλάνο και πόσο απλά να καταστραφεί; Πόση ώρα σας παίρνει να ζωγραφίσετε ένα όμορφο τοπίο και πόση ώρα να καταστρέψετε αυτό που ζωγραφίσατε; Το ίδιο φυσικά ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σχετικά δύσκολα μπορεί να χτιστεί η εμπιστοσύνη ενώ πολύ εύκολα να καταστραφεί. Φανταστείτε λοιπόν πόσο «εύκολο» μας είναι να καταστρέψουμε τη μέρα μας. Λες και θα επαναληφθεί αυτή η μέρα. Λες και είναι μια πρόβα για το αύριο που τελικά – το φτιάχνουμε να –είναι πανομοιότυπο με το σήμερα. Ο αρνητισμός μας επικρατεί παντού. Σαρωτικά βλέπουμε ότι μόνο αρνητικά μας συμβαίνουν. Η αρρώστια ενός αγαπημένου προσώπου μας βυθίζει τόσο πολύ στη θλίψη που ξεχνάμε τη δική μας – «δεδομένη» – υγεία. Ο χωρισμός μας από ένα άτομο μας κάνει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους γύρω μας που μας στηρίζουν. Το ότι έχουμε δουλειά επισκιάζεται από το απαιτητικό ωράριο ή τον γκρινιάρη εργοδότη. Κι αν αυτά είναι πιο «αντικειμενικά» κομμάτια της πραγματικότητας, φανταστείτε τη δύναμη της φαντασίας όταν κατασκευάζουμε φανταστικά σενάρια που μετά, αν τα καλοσκεφτούμε, συνειδητοποιούμε ότι θα ήταν ενδιαφέρουσες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Όπως π.χ. όταν το παιδί μας καθυστερεί, επειδή ίσως είναι απασχολημένο με κάτι ευχάριστο, να σηκώσει το τηλέφωνο κι εμείς το έχουμε ήδη φανταστεί στο νοσοκομείο με βαριά τραύματα. Ή όταν νομίζοντας ότι ο σύντροφος μας μας απατά, αφήνουμε τη δουλειά μας και τρέχουμε να τον/την πιάσουμε «στα πράσα» μόνο και μόνο για να νιώσουμε τουλάχιστον αστείοι όταν τον/την βλέπουμε να είναι στο χώρο εργασίας του/της. Ή όταν ο παραμικρός πονοκέφαλος σημαίνει απαραίτητα ότι έχουμε καρκίνο.

Σε τέτοιες επώδυνες σκέψεις εγκλωβιζόμαστε. Και φυσικά χρειάζεται να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς. Δεν αρκεί όμως να πάψουμε να σκεφτόμαστε και κατ’ επέκταση να νιώθουμε αρνητικά. Χρειάζεται να μάθουμε – κυρίως κι επιπλέον – να σκεφτόμαστε όμορφα και θετικά. Χρειάζεται να μάθουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας ότι το να νιώθουμε όμορφα είναι δικαίωμα κι ανάγκη. Ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν για να εφαρμόζουμε το συναισθηματικό μοτίβο της μιζέριας και της κατάθλιψης που μας δίδαξε. Ότι μπορούμε να είμαστε γεροί και υγιείς ακόμα κι αν οι δίπλα μας αυτή τη δεδομένη στιγμή δεν είναι τόσο καλά. Ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες, χαμογελαστοί, δημιουργικοί κι ενθουσιώδεις σε ένα κόσμο που φοβάται να είναι όλα αυτά. Ότι μπορούμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Κι ότι όταν πέφτουμε, έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε. Και ναι, ο προαναφερθείς συγγραφέας έχει δίκιο. Μόνο ένας πραγματικός καλλιτέχνης μπορεί να επηρεάσει τη μέρα του. Κι αυτός είναι ο καθένας από εμάς.