Η αγνότητα της παιδικής ψυχής μας

Η αγνότητα της παιδικής ψυχής μας

«Όλοι οι ενήλικοι ήταν κάποτε παιδιά… μα μόνο μερικοί το θυμούνται», Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ (1900-1944), Συγγραφέας.

Δυστυχώς η πάροδος των ετών επιφέρει ως επί το πλείστον πληγές και λήθη. Τα καθημερινά προβλήματα, οι έγνοιες που έχουμε, οι δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις, όλα αυτά που εμείς οι «ενήλικοι» συνέχεια αντιμετωπίζουμε μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε πώς ήμασταν κάποτε… Κάποτε ήμασταν ξέγνοιαστοι, νιώθαμε ασφαλείς (όταν φυσικά το επέτρεπε το οικογενειακό περιβάλλον και οι συνθήκες), παίζαμε με τις ώρες, ονειρευόμασταν. Μετά αποκτήσαμε προσδοκίες, αρχίσαμε να διεκδικούμε…. Και λίγο αργότερα αρχίσαμε να νιώθουμε τα πράγματα μάταια. Ότι τίποτα δεν γίνεται να αλλάξει, ότι ο κόσμος θα παραμείνει ίδιος και κακός, ότι αυτά που ονειρευόμασταν, δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Χάσαμε δηλαδή τη δύναμη μας, την ορμή μας, την ψυχή μας… Την αγνή παιδικότητα μας με τη μοναδική της φαντασιωσική δύναμη που όλα τα μπορούσε… Ξεχάσαμε ότι η πίστη κινεί βουνά κι αφήσαμε τα βουνά να μας εγκλωβίσουν. Και το μόνο τώρα που μας μένει είναι απλά να θυμηθούμε πώς ήμασταν τότε που τολμούσαμε να χαιρόμαστε και να παίζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Που γελάγαμε δυνατά, που φωνάζαμε παιχνιδιάρικα, που απλά… ήμασταν. Γιατί οι πραγματικοί ενήλικοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν το παιδί μέσα τους…