24 Mar Η αγάπη για τα ζώα δείκτης πολιτισμού και καλοσύνης
«Η συμπόνια για τα ζώα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την καλοσύνη ενός χαρακτήρα. Και μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά ότι αυτός που είναι σκληρός με τα ζώα δεν μπορεί να είναι καλός άνθρωπος» Άρθουρ Σοπενάουερ (1788-1860), Γερμανός φιλόσοφος.
Αν κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται τι σχέση μπορεί να έχει ένα γνωμικό κατά της κακοποίησης των ζώων σε μια ιστοσελίδα ψυχολογικής φύσης, τότε απλά δεν θα γνωρίζει το σύνολο των στοιχείων που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια και συνδέουν την κακοποίηση των ζώων με αυτή εναντίον των ανθρώπων.
Αν δούμε τα στοιχεία ένα προς ένα, αβίαστα προκύπτει ότι αυτό που ονομάζουμε ψυχοπάθεια και η βία απέναντι στα ζώα είναι φαινόμενα άρρηκτα συνδεδεμένα. Ως ψυχοπάθεια ορίζεται ένα σύνολο συμπεριφορών και χαρακτηριστικών που περιλαμβάνει βία και επιθετικότητα, έλλειψη κάθε συναισθήματος συμπόνιας όπως και συναισθημάτων ντροπής κι ενοχής, ακραίο εγωκεντρισμό και ναρκισσισμό και φυσικά παντελή ανικανότητα στη σύναψη ουσιαστικών διαπροσωπικών σχέσεων. Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, ένας ψυχοπαθής είναι ένας πραγματικά επικίνδυνος άνθρωπος.
Πώς δημιουργείται λοιπόν η ψυχοπάθεια και εν γένει η βίαιη κι επιθετική συμπεριφορά; Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η βία και η επιθετική συμπεριφορά έχουν τα θεμέλια τους στην παιδική ηλικία. Η ενδοοικογενειακή βία (η βία εναντίον των παιδιών, μεταξύ των συζύγων και η βία κατά των ηλικιωμένων) είναι αυτή που χτίζει τα θεμέλια κάθε είδους βιαιότητας που ξεκινά στην παιδική ηλικία και «συντροφεύει» ένα άτομο εφ’όρου ζωής. Είτε ως μάρτυρες βίαιων σκηνικών απέναντι σε πρόσωπα ή πλάσματα που αγαπούν, είτε ως αποδέκτες στα αδύναμα κορμάκια τους της ψυχικής αρρώστιας ενός βίαιου γονέα ή συγγενή, τα παιδιά μαθαίνουν ότι η βία είναι ένας νόμιμος τρόπος για να λύσουν τα προβλήματα τους. Κι έτσι η ψυχή τους πλάθεται γύρω από αυτήν. Σύμφωνα με μία έρευνα του FBI, υπάρχει μια υψηλή συσχέτιση της βίας που αναπτύσσουν τα ίδια τα παιδιά από μικρά με την ενούρηση, τον εμπρησμό και τη σκληρότητα απέναντι στα ζώα. Η ενούρηση είναι η ασυνείδητη αντίδραση ενός παιδιού στο άγχος και την αδυναμία που βιώνει σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Ο εμπρησμός είναι η πρώτη του προσπάθεια να επιδείξει δύναμη. Και η βία απέναντι στα ανυπεράσπιστα πλασματάκια είναι ο καθρέπτης της δικής του ζωής…
Έτσι μαθαίνει ένα παιδί να είναι βίαιο. Τα άλλα έρχονται πλέον πιο εύκολα. Το κακό έχει ήδη μπει. Το παιδί πάει μετά από κάποια χρόνια στο σχολείο. Και για να εκφράσει την επιθετικότητα του (και στην ουσία τον πόνο του), αρχίζει να εκφοβίζει και να απειλεί. Να τρομοκρατεί άλλους ανθρώπους. Ο σχολικός εκφοβισμός, σύμφωνα πάντα με έρευνες, έχει συνδεθεί με την κακοποίηση των ζώων. Για να καταλάβετε, τα ζώα συχνά αποτελούν τους αποδέκτες της πρώτης πράξης βίας, της εισαγωγής του ατόμου στο έγκλημα. Ναι, η κακοποίηση, ο βασανισμός και η θανάτωση των ζώων με σκοπό απλά και μόνο την εκτόνωση των διεστραμμένων ενστίκτων του ανθρώπινου είδους είναι ποινικό αδίκημα. Το άτομο ως ενήλικος μετά επιδίδεται ΚΑΙ σε άλλες εγκληματικές πράξεις. Δολοφόνοι κατ’εξακολούθηση, βιαστές, εγκληματίες εμπλεκόμενοι σε σεξουαλικά εγκλήματα, παιδόφιλοι ξεκίνησαν τις εγκληματικές τους «καριέρες» με τον βασανισμό των ζώων. Και φυσικά το 70%-90% αυτών κακοποιήθηκαν ως παιδιά.
Οπότε όπως μπορείτε να καταλάβετε, κινδυνεύουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ από αυτόν που θα βασανίσει και θα σκοτώσει ένα ζώο. Αυτός ο «άνθρωπος» μπορεί να διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα ανά πάσα ώρα και στιγμή εναντίον μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Κι αν ένας φιλόσοφος που έζησε 200 χρόνια σχεδόν πριν από εμάς τους “πολιτισμένους” προβαίνει σε μια τέτοια διαπίστωση για την ανθρώπινη καλοσύνη, καταφέρνει να μας υπενθυμίζει ότι η ανθρώπινη σκληρότητα, κακία και ψυχοπαθητική συμπεριφορά δεν έχει ούτε χρονικά ούτε τοπικά όρια. Δεν γνωρίζει εποχές, δεν κάνει διακρίσεις, βρίσκεται παντού και μας δηλητηριάζει. Οπότε το αντίδοτο είναι μια ισχυρή δόση καλοσύνης και αγάπης από όλους εμάς που νοιαζόμαστε για αυτά τα αθώα πλασματάκια, που θέλουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου όλοι, δίποδα και τετράποδα, μπορούμε να συνυπάρχουμε και όπου πραγματικά (προσπαθούμε να) αγαπάμε ΚΑΘΕ συγκάτοικο μας σε τούτο τον πλανήτη. Με τα λόγια του A. D. Williams «όταν κοιτώ στα μάτια ένα ζώο, δεν βλέπω ένα ζώο. Βλέπω ένα ζωντανό πλάσμα. Βλέπω έναν φίλο. Νιώθω μια ψυχή». Κι ας μην ξεχνάμε. Οι πράξεις μας είναι η παρακαταθήκη μας. Ας την επιλέξουμε επιτέλους…