Δεν υπάρχει χαρά δίχως θλίψη…

Δεν υπάρχει χαρά δίχως θλίψη…

«Δεν μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τη θλίψη χωρίς να τον προστατεύσεις και από την χαρά» Τζόναθαν Σαφράν Φόιρ (1977-), Αμερικάνος συγγραφέας

Δεν υπαρχει χαρα διχως θλιψη
Καθημερινό βίωμα στη δουλειά ενός ψυχοθεραπευτή είναι το να αντικρίζει ανθρώπους που με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο προσπαθούν να αρνηθούν τη θλίψη. Εκλογικεύοντας, αποφεύγοντας τα άσχημα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή τους, αρνούμενοι να δούνε βαθιές ψυχικές αλήθειες για να αποφύγουν τον πόνο και τη θλίψη, αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τον πλούτο ζωής που χάνουν, πράττοντας όλα τα παραπάνω. Γιατί απλούστατα αρνούνται την ευθύνη των γεγονότων στη ζωή τους. Κι όταν συμβαίνει αυτό, χάνουν και εκείνο το κομμάτι της ευθύνης που θα τους φέρει τη χαρά. Βλέπετε, είμαστε ένα όλον. Ένα σύνολο συναισθημάτων και πράξεων, σκέψεων και συμπεριφορών. Δεν μπορούμε να δούμε ουσιαστικά και αυθεντικά την ύπαρξη μας αν αρνηθούμε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της όπως είναι η θλίψη, η ματαίωση και ο πόνος. Κι όσοι από εμάς το κάνουν, κινδυνεύουν στην πορεία της ζωής τους να νοσήσουν ψυχικά και σωματικά. Και να σας πούμε κάτι. Αν την παθολογία που θα τους προκύψει την αντιμετωπίσουν, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ζήσουν επιτέλους ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι. Θα χρειαστεί φυσικά πολύ επιμονή και υπομονή για να δρέψουν καρπούς, αλλά ο στόχος της αυθεντικής ζωής θα επιτευχθεί.
Το πρόβλημα δημιουργείται στους συνανθρώπους μας, οι οποίοι βιώνουν ένα ασαφές συναίσθημα που τους βαραίνει. Σαν κάτι να τους πλακώνει στο στήθος , να τους κάνει να αναστενάζουν, να τους πνίγει, αλλά αυτοί απλά να το αποδίδουν σε παράγοντες έξω από αυτούς. Στις οικονομικές συνθήκες, στο διπλανό τους, στη σχέση τους. Κι ακόμα κι αν όλα αυτά αποτελούν ουσιαστικούς παράγοντες για να νιώθουν μέσα τους βαριά, αν δεν κατονομάσουν, αν δεν αντικρίσουν κατάματα τι τους πονάει ακριβώς, αν δεν αναλάβουν την ευθύνη της συνειδητοποίησης των συναισθημάτων τους, τότε απλά κάποια στιγμή θα κατακλυστούν από ένα ψυχικό πνίξιμο, από μια δυστυχία που θα τους εμποδίζει να κρατήσουν κι όποια ευτυχισμένα κομμάτια έχουν στη ζωή τους. Γιατί απλά αν δεν αντικρίσουμε τον πόνο μας, δεν θα μπορούμε να βιώσουμε και τη χαρά μας. Η χαρά είναι το απαύγασμα των βιωμάτων μας, το αποτέλεσμα της σοφίας που αποκτούμε όταν συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα γύρω μας και μέσα μας. Η ουσιαστική χαρά είναι το μεγάλωμα και η ωρίμανση μας από κακομαθημένες υπάρξεις που αποφεύγουν τις δυσκολίες και τις ευθύνες σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες που αγκαλιάζουν κάθετι που τους συμβαίνει στη ζωή με αξιοπρέπεια.
Η χαρά λοιπόν κατακτάται μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα. Η χαρά σημαίνει άφημα στη ζωή, αλλά και κράτημα από αυτήν. Σημαίνει να χαμογελώ με γνώση, να πιστεύω βαθιά και να ζω με ευγνωμοσύνη. Σημαίνει να βρίσκω την ομορφιά μέσα μου αφού πρώτα έχω δει όλο το μεγαλείο του πόνου μου. Σημαίνει να διατηρώ άσβεστο το φως αφού πρώτα έχω έρθει σε επαφή με το σκοτάδι μέσα μου. Και τότε, μόνο τότε, θα μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου ως μια ύπαρξη που τολμά να ζει αυθεντικά…