04 Aug Δαίμονες ….
«Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι δαίμονες είναι εδώ» William Shakespeare (1564-1616), Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.
Εκείνη την ημέρα ξύπνησε με μια περίεργη αίσθηση. Ένιωθε ότι κάτι θα συνέβαινε, κάτι απόκοσμο, κάτι τρομακτικό. Σηκώθηκε μετά βίας από το κρεβάτι. Το σώμα της το βίωνε κατακερματισμένο, την ψύχη της αλλόκοτη και βαριά. Έξω ο ουρανός είχε παραδοθεί σε μια μολυβί απόχρωση. Οι πρώτες στάλες είχαν ήδη αρχίσει να ποτίζουν τη στερημένη γη. Πήγε στο μπάνιο και κοίταξε για αρκετά λεπτά τον εαυτό της στον καθρέπτη. Της διέφευγε η εικόνα της, η σταθερότητα της αίσθησης του εαυτού της χανόταν σαν την άμμο από τα ακροδάκτυλα της. Κούνησε το κεφάλι δεξιά και αριστερά για να νιώσει το αίμα στο κεφάλι της να επανέρχεται. Άγγιξε το πρόσωπό της, το πίεσε, ζούληξε το μάγουλο της μέχρι να πονέσει, μέχρι να ματώσει. Το έκανε πολύ συχνά αυτό. Κάθε φορά που πιεζόταν, κάθε φορά που το ψυχικό κενό έκανε δριμύτερο την εμφάνιση του. Και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό αυτό γινόταν πολύ συχνά. Κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει. Να καταλάβει τη φρικώδη αίσθηση ότι δεν νιώθει τον ίδιο της τον εαυτό, ότι μόνο όταν παίρνει τον γνώριμο ρόλο της από την παιδική της ηλικία, τον ρόλο της «κακιάς», μπορεί να αισθανθεί ξανά το αίμα να ρέει στις φλέβες της.
Ντύθηκε βιαστικά. Είχε ραντεβού με την ψυχοθεραπεύτρια της. Έπρεπε να βρει τις λέξεις, να εξηγήσει τι της συμβαίνει. Έπρεπε να παλέψει για να νιώσει ολόκληρη για πρώτη φορά στη ζωή της…
Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου όταν διάβασα πρόσφατα αυτή την εξαιρετική φράση του μοναδικού Shakespeare. Είναι οι σκέψεις κάποιων θεραπευόμενων που μου έχουν χρόνια τώρα εμπιστευτεί το ψυχικό κενό και τον ανείπωτο πόνο που αυτό προκαλεί. Είναι οι σκέψεις συνανθρώπων μας που όντως νιώθουν να χάνουν το μυαλό τους, να υποφέρουν και να μην ξέρουν το γιατί. Σε αυτές τις περιπτώσεις πράγματι η κόλαση έχει αδειάσει από τους δαίμονες της. Γιατί αυτοί οι τελευταίοι έχουν εγκατασταθεί στις ανθρώπινες ψυχές, τρέφονται από τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, ορμάνε στα ανοχύρωτα από την έλλειψη αγάπης ανθρώπινα πνεύματα. Και το χειρότερο όλων είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν το καταλαβαίνουμε καν. Ίσως αν σταθούμε τυχεροί, να βρεθεί κάποιος αρωγός όπως πολύ όμορφα το θέτει και η Alice Miller, ένας δάσκαλος, ένας ψυχοθεραπευτής, ένας συγγενής που να μπορέσει να εμφυσήσει στο πονεμένο παιδί μέσα μας την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την πίστη στην ομορφιά που φέρει αυτό το πλάσμα, αλλά δεν συνειδητοποιεί. Είναι ο μόνος τρόπος για να ξορκίσουμε τα δαιμόνια που μας κατακλύζουν και που κι εμείς τα διασπείρουμε καθώς μόνο αυτά νιώθουμε ότι κουβαλάμε. Είναι ο μόνος τρόπος για να αυξήσουμε το Καλό καθώς το Κακό δεν είναι τίποτα άλλο παρά πόνος στον οποίο έχουμε αφεθεί και έχουμε επιτρέψει να μετατραπεί σε οργή και κακία. Όχι, δεν θέλω με αυτό να πω ότι οι κακοί άνθρωποι γύρω μας είναι απλά πονεμένοι. Γιατί απλούστατα δεν πράττουν όλοι οι πονεμένοι το κακό. Κακοί γίνονται οι άνθρωποι που δεν ανέλαβαν την ευθύνη του πόνου τους, που επέτρεψαν στο παράλογο να εγκατασταθεί στις ψυχές τους, που άφησαν την οργή και τον φθόνο να φωλιάσει μέσα τους. Κι έτσι απλά οι ψυχές τους διαβρώθηκαν από το κακό. Από τους δαίμονες από τους οποίους άδειασε η Κόλαση.
Έτσι κι εγώ επιμένω ότι η καλοσύνη είναι επιλογή, είναι ψυχική υγεία, είναι καθαρότητα του νου. Και στην ουσία βασίζεται στην ετοιμότητα μας να κοιτάμε τους δαίμονές μας κατάματα, να βρίσκουμε τη δύναμη να τους ξορκίζουμε, να κάνουμε χώρο στη χαρά που μόνο η αυτογνωσία και η εξ αυτής εκπορευόμενη καλοσύνη μπορούν να μας προσφέρουν. Γι’αυτό το λόγο κοιτάω και εγώ καθημερινά τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Για να με γνωρίζω κάθε μέρα ακόμα πιο πολύ και να μην επιτρέπω στον δικό μου πόνο να με διαβρώσει αν παραμείνει αδιάγνωστος…