22 May Άρρωστοι… βασανιστές
«Ο υγιής άνθρωπος δεν βασανίζει τους άλλους. Συνήθως αυτοί που έχουν βασανιστεί γίνονται βασανιστές», Carl Jung (1875-1961), Ελβετός ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής.
Σίγουρα έχετε γνωρίσει ανθρώπους που είναι δυστυχισμένοι με τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Που κάθε λίγο και λιγάκι γκρινιάζουν για ό, τι ζουν, όλα τους φταίνε και συχνότατα αποδίδουν τις ευθύνες τους στους άλλους ενώ πολλές φορές, όλο μούτρα και θυμό, θα σας κάνουν τη ζωή πραγματικά δύσκολη, θα σας βασανίσουν. Αυτά όλα στην πιο «light» μορφή τους. Στην πιο σοβαρή μορφή, αυτοί οι άνθρωποι κακοποιούν τον συνάνθρωπο τους με κάθε τρόπο. Είτε με το να χρησιμοποιούν λεκτική βία, ειρωνεία και να επιδεικνύουν ασυνέπεια στα λόγια και στις πράξεις τους, είτε με το να γίνονται σωματικά βίαιοι και επιθετικοί.
Σαφέστατα αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι υγιείς. Και εννοείται ότι κι όσοι μένουν κοντά τους είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν. Συνήθως οι βασανιστές είναι άτομα που τους έχει λείψει η ουσιαστική ανθρώπινη επαφή κατά την παιδική τους ηλικία. Τους έχει λείψει η αγκαλιά, η ζεστασιά, η αποδοχή , το υγιές καθρέφτισμα των δυνατοτήτων τους ως αναπτυσσόμενες προσωπικότητες. Η αγάπη εν ολίγοις, εκφρασμένη φυσικά με ώριμο και ολοκληρωμένο τρόπο. Οι βασανιστές ως παιδιά αναπτύσσουν μια εικόνα εαυτού φοβερά ελλιπή. Νιώθουν ψυχική ανεπάρκεια, την οποία προσπαθούν να καλύψουν με επιθετικότητα, ντροπή, η οποία καλύπτεται με τελειομανία και ναρκισσισμό, θυμό, τον οποίο εκφράζουν παντοιοτρόπως. Στην ουσία ωστόσο παραμένουν κι όταν μεγαλώσουν πληγωμένα παιδιά, τα οποία αναζητούν με κάθε τρόπο να πάρουν αυτό που τους στερήθηκε. Απλά αυτός ο τρόπος είναι εντελώς λανθασμένος και δυσλειτουργικός. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως προσελκύουν άλλα βασανισμένα παιδιά, που έχουν μάθει να ζούνε με ψίχουλα, με ό, τι τους προσφέρεται από αυτά που περισσεύουν. Και, πιστέψτε μας, συνήθως περισσεύουν ελάχιστα. Αυτή η δεύτερη κατηγορία βασανισμένων παιδιών προσπαθούν αδιάλειπτα με κάθε τρόπο να σχετιστούν. Θα κάνουν υπομονή, θα ανεχτούν κακοποιητικές συμπεριφορές, θα αντέξουν ψυχολογική και λεκτική βία, θα βιώσουν απόρριψη και τιμωρία χωρίς να έχουν κάνει τίποτα (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να τιμωρηθούν αν επιδείξουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά!!), θα περιμένουν και θα υπομένουν ελπίζοντας ότι ο άλλος θα αλλάξει, κοινώς… θα ματαιοπονούν. Απλά για λίγα ψίχουλα. Για μια ματιά και μια αγκαλιά. Για μια νορμάλ σχέση. Κι έτσι θα (προσπαθήσουν να) σχετιστούν με απόμακρους τύπους που θα φοβούνται να δώσουν από την ψυχή τους και θα προτιμούν τη μοναξιά. ‘Η με χειριστικούς τύπους, οι οποίοι μπορεί να γίνονται βίαιοι και επιθετικοί ενώ πριν είχαν τάξει τον ουρανό με τα άστρα.
Πολλές φορές ακούμε δυστυχώς ακόμα και τώρα στις μέρες μας, που η πληροφόρηση για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι άφθονη, ότι οι πολλές αγκαλιές είναι περιττές, τα χάδια δεν χρειάζονται, η έκφραση της αγάπης δεν χρειάζεται υπερβολές. Εμείς θα σας (ξανα)πούμε το αντίθετο. Αγκαλιάστε όσο μπορείτε τα παιδιά σας. Δώστε τους όλη σας την αγάπη. Πείτε τους δυνατά πόσο όμορφα, άξια, υπέροχα πλάσματα είναι. Τονίστε την εσωτερική ομορφιά, με την οποία είναι προικισμένα. Αποδεχτείτε τα. Δώστε τους στοργή και χάδι. Αναγνωρίστε τα. Και ναι, θα τους βάλετε όρια. Ναι, θα κάνετε εσείς οι ίδιοι τα πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένους. Μην μπερδεύετε την υγιή αγάπη με την υπερπροστασία, με τη «θυσία» των γονέων και το ντάντεμα, που μπορεί να μετατρέψουν τα παιδιά σε μικρούς τυράννους. Και αν τα κάνετε όλα αυτά, μια μέρα θα δείτε τα παιδιά σας να ανθίζουν και να μετατρέπονται σε υγιείς ανθρώπους γεμάτους ζωντάνια και αγάπη για τον εαυτό τους, τον συνάνθρωπο, τη Ζωή…